Właściwie od urodzenia zdajemy jakieś egzaminy: z siadania, chodzenia, mówienia – to w pierwszym roku życia, później z pisania, czytania. Im dalej, tym poprzeczka idzie wyżej, egzamin: do gimnazjum, liceum, matura, studia, magisterium, doktorat i profesura. Zupełnie nieważne czy ktoś doszedł do samego końca czy też zatrzymał się wcześniej. Kolejno zdajemy egzamin na prawo jazdy, na jakiegoś operatora, matki, ojca i wreszcie egzamin z człowieczeństwa. Ten jest obowiązkowy dla każdego, składa się z wielu części i trwa całe życie.
Idąc ulicą, widzimy leżącego na ziemi człowieka, samego pośród tłumu. Jeśli obok niego ktoś się zatrzymał, coś robi, to na ogół przyłączamy się asystując albo wychodząc z założenia, że jest mu udzielana pomoc – uspokojeni, idziemy dalej. Gorzej, gdy nikt się nie zatrzymuje, gdy wszyscy przechodzą obok udając, że żadnego człowieka tam nie ma. Mamy problem. Staramy się przekonać sami siebie, że to „zwykły” pijak i szkoda się z nim szarpać. Ale niepewność pozostaje, a co jeśli zemdlał, zasłabł, jeśli właśnie ważą się jego losy i upływają bezcenne sekundy? Trudny egzamin, nawet, jeśli jesteśmy do niego specjalnie przygotowani. Kolejna sytuacja, na naszym osiedlu, ulicy, w naszym bloku mieszka ciężko chory, samotny człowiek, za ścianą mąż maltretuje żonę, na podwórku widzimy pobite dziecko. Oni wszyscy wymagają pomocy, a my, zdajemy kolejny egzamin. Znowu mamy problem, nasza wrażliwość wystawiona jest na ciężką próbę.
Bardzo często rozmawiając ze świadkami wyżej opisanych sytuacji, słyszymy, że oni chętnie by pomogli, bo przecież trzeba pomagać, ale nie potrafią, nie są przeszkoleni, że są od tego inni. Skoro nie potrafimy lub nie możemy pomóc wprost, w konkretnej sytuacji, konkretnemu człowiekowi, to powinniśmy wspomagać tych, którzy w naszym imieniu pomogą potrzebującym. Nie ma wymówek, każdy może pomóc, każdy powinien pomóc.
Ludzie zjednoczeni ideą Podkarpackiego Hospicjum dla Dzieci pomagają niejako w naszym imieniu. W ramach hospicjum domowego, czyli takiego, w którym śmiertelnie chore dzieci, przebywają w swoich własnych domach, leżą w swoich łóżkach, bawią się swoimi zabawkami, głaskają swojego psa; nasi lekarze i pielęgniarki sprawują opiekę medyczną. Rehabilitanci prowadzą ćwiczenia, psycholodzy pomagają chorym i ich rodzinom zmierzyć się z codziennością. To wszystko w domu dziecka, bez wożenia, bez kolejek, bez kontaktu ze szpitalnymi zarazkami i co najważniejsze bezpłatnie. Czy rodzinom, w których zdarzeniem losu, urodziło się dziecko cierpiące, nie należy się pomoc w pierwszej kolejności, a może powinny one pozostawać, gdzieś w ukryciu ze swoim bólem, żeby nie urażać naszej wrażliwości.
Odchodzenie, czy bardziej potocznie – umieranie, jest wyrzucane poza zakres naszego codziennego, konsumpcyjnego życia, ale jest niestety, przeznaczone każdemu z nas. Zatem jeśli już musi dotyczyć nas, to któż, nie chciałby w takiej sytuacji, móc powiedzieć, że najbliższa mu osoba odeszła „syta lat”, że stało się to z powodu naturalnego zużycia organizmu, że nastąpiło to po długim i pełnym życiu?
Najbliżsi terminalnie chorych dzieci, wiedzą, że tak nie będą mogli powiedzieć, ale my możemy sprawić, że powiedzą coś znacznie ważniejszego – moje dziecko odeszło nie cierpiąc, bez strachu a całe swoje życie przeżyło najpełniej, jak to w jego przypadku, było możliwe. Tylko niewielu z nas potrafi pomóc bezpośrednio, ale wszyscy musimy zdać egzamin z wrażliwości, musimy pomóc innym, w niesieniu przez nich pomocy.
Fundacja Podkarpackie Hospicjum dla Dzieci buduje swoją bazę, miejsce gdzie znajdzie się sprzęt służący chorym dzieciom, miejsce, w którym będzie można zgromadzić leki, materiały opatrunkowe, żywność. Miejsce, w którym spotykać się będzie personel, wolontariusze i Grupa Wsparcia w Żałobie po stracie dziecka.
Budowa prowadzona jest ze środków uzyskanych z darowizn i jak łatwo się domyślić, środków tych jest zbyt mało. Na terenie naszego województwa mają siedzibę firmy produkujące i rozprowadzające materiały budowlane. Drodzy Właściciele, Prezesi, Dyrektorzy, Członkowie Rad Nadzorczych tych firm, to jest właśnie Wasz egzamin z wrażliwości – podarujcie swoje wyroby na budowę. Włodarze miejscy, wojewódzcy, szefowie firm, politycy, związkowcy – to także wasz egzamin. I wreszcie drogi czytelniku, czy nie uważasz, że to także Twój egzamin?
Nie wszyscy czekają na wywołanie do tablicy. Prezesi niektórych firm jak: Polimarky, Marma, Hadykówka, Bowim, już zaoferowali konkretną pomoc. Czekamy na innych. Każdy, kto chce w ten sposób pomóc w budowie, proszony jest o kontakt z Fundacją. W nowo wybudowanym budynku zostaną umieszczone tablice pamiątkowe Darczyńców.
Fundacja Podkarpackie Hospicjum dla Dzieci
Organizacja pożytku Publicznego – KRS 0000265120
Konto bankowe: Kredyt Bank I/O Rzeszów Nr: 20 1500 1100 1211 0005 1667 0000; Tytuł wpłaty: „Budowa”.
Adres: 35-045 Rzeszów, ul. Hetmańska 21, pok. 226, IIp
tel./fax (017) 853 48 18, e-mail: hospicjum18@wp.pl, www.hospicjum-podkarpackie.pl
* * * * *
„O ile umieranie i śmierć postrzegamy w świecie jako swoistą niesprawiedliwość a nawet swoiste zachwianie naturalnego porządku, o tyle umieranie i śmierć dziecka to swoisty gwałt na naturze a nawet gwałt na samej śmierci”.
Ks. profesor Waldemar Chrostowski